هوادران
علی‌عبدالرضایی، شاعر ایرانی که در ازای تجاوز به کودکان و زنان وعده بهشت داده
بود، اقدام به دیوارنویسی شعارها و آموزه‌هایش در چند جای ایران اقدام کردند.تصاویری
در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده که نشان می‌دهد روی برخی دیوارها شعار «ما
عاشق زن ملاییم» به همراه حروف اختصاری «ایران
و آنارشیسم» نوشته شده است. درباره مکان دقیق این
دیوارنویسی اطلاعی در دست نیست. عبدالرضایی پیش از این ایرانیانی که از عرب‌ها
و مسلمانان نفرت دارند را آشکارا به تجاوز به کودکان و زنان مسلمان ترغیب می‌کند.این
شاعر ایرانی در بخشی از سخنانش که در قالب یک فایل صوتی منتشر شد، خواستار مورد
تجاوز قرار گرفتن کودکان، زنان و دختران در اماکن عمومی یا به تعبیر او «کوچه‌ها» شد. او
با تاکید بر اینکه «به زن پاسدار تجاوز کنید، به زن ملا تجاوز
کنید، دختر پاسدار لذیذه»، این زنان و کودکان را سهم ایرانیان از این
جهان دانست و به «تجاوز
[جنسی] و
بچه‌بازی» دعوت کرد.او
در این فایل صوتی به صراحت گفت: «بچه‌باز بشید، تجاوز بکنید. هر
کاری با اینها (مسلمانان)
کردید، هیچ اشکالی نداره.» عبدالرضایی
در ازای عمل کردن به توصیه‌هایش برای تجاوز به زنان و کودکان، به شنوندگانش وعده
بهشت داد.در
واکنش به این دعوت آشکار به پدوفیلی و تجاوز جنسی تعدادی از کنشگران ساکن بریتانیا
و چند کشور دیگر، کمپینی برای برخورد با این موضوع به راه انداخته و با تنظیم
شکایتی خطاب به مقامات و نهادهای ذی‌ربط در بریتانیا، خواستار اخراج علی
عبدالرضایی از این کشور به دلیل ترویج خشونت علیه کودکان، کودک‌آزاری جنسی،
نژادپرستی، زن‌ستیزی و توهین به باورهای دیگران شده‌اند.علی
عبدالرضایی خود را منتسب به جریان آنارشیسم معرفی می‌کند ولی پایگاه اینترنتی
آنارشیسم با انتشار متنی به فایل صوتی منتشر شده از سوی او واکنش نشان داده و
اعلام کرد: « موضع انارشیسم در قبال بحث تجاوز کاملا صریح و
واضح است. به هیچ عنوان و تحت هیچ شرایطی تجاوز و شکنجه
مورد قبول انارشیسم و انارشیستها نیست و با توجه به اینکه انارشیسم در پی رد قدرت
است این مورد را در قبال دشمنان هم مجاز و انسانی نمیداند. تجاوز
تحت هر نام و توجیه ای حرکتی از سر قدرت طلبی، مردسالاری و ضد انسانی است.»العربیه| دراین خاک زرخیز ایران زمین | نبودند جز مردمی پاک دین | |
| همه دینشان مردی و داد بود | وز آن کشور آزاد و آباد بود | |
| چو مهر و وفا بود خود کیششان | گنه بود آزار کس پیششان | |
| همه بنده ناب یزدان پاک | همه دل پر از مهر این آب و خاک | |
| پدر در پدر آریایی نژاد | ز پشت فریدون نیکو نهاد | |
| بزرگی به مردی و فرهنگ بود | گدایی در این بوم و بر ننگ بود | |
| کجا رفت آن دانش و هوش ما | که شد مهر میهن فراموش ما | |
| که انداخت آتش در این بوستان | کز آن سوخت جان و دل دوستان | |
| چه کردیم کین گونه گشتیم خار؟ | خرد را فکندیم این سان زکار | |
| نبود این چنین کشور و دین ما | کجا رفت آیین دیرین ما؟ | |
| به یزدان که این کشور آباد بود | همه جای مردان آزاد بود | |
| در این کشور آزادگی ارز داشت | کشاورز خود خانه و مرز داشت | |
| گرانمایه بود آنکه بودی دبیر | گرامی بدان کس که بودی دلیر | |
| نه دشمن در این بوم و بر لانه داشت | نه بیگانه جایی در این خانه داشت | |
| از آن روز دشمن به ما چیره گشت | که مارا روان و خرد تیره گشت | |
| از آنروز این خانه ویرانه شد | که نان آورش مرد بیگانه شد | |
| چو ناکس به ده کدخدایی کند | کشاورز باید گدایی کند | |
| به یزدان که گر ما خرد داشتیم | کجا این سر انجام بد داشتیم | |
| بسوزد در آتش گرت جان و تن | به از زندگی کردن و زیستن | |
| اگر مایه زندگی بندگی است | دو صد بار مردن به از زندگی است | |
| بیا تا بکوشیم و جنگ آوریم | برون سر از این بار ننگ آوریم |