اعتصاب غذای ده درویش زن در زندان قرچک ورامین

عکسی که وب سایت مجذوبان نور از زنان درویش منتشر کرده است

.

وب‌سایت مجذوبان نور خبر داد که ده زن درویش زندانی در زندان قرچک، در اعتراض به «ضرب و جرح» و «خشونت سازمان‌یافته» به دست گارد این زندان، از روز جمعه، ۲۵ خرداد، اعتصاب غذا کرده‌اند.

در دو روز گذشته گزارش‌هایی از حمله گارد زندان به زنان درویش زندانی در زندان قرچک در روز چهارشنبه، ۲۳ خرداد، منتشر شده است.

در همین حال صدیقه خلیلی، مادر سپیده مرادی، یکی از این زنان، در مصاحبه با رادیوفردا گفته بود که زنان درویش در اعتراض به عدم تحویل کارت تلفن دست به اعتراض زده بودند که مسئولان زندان «از تعدادی از زندانیان با جرائم قتل و قاچاق خواسته‌اند آنان را ضرب و شتم کنند».

به گفته خانم خلیلی، پس از آن نیز گارد زندان «با شوکر و باتوم» به زنان درویش حمله و آنان را از یکدیگر جدا کرده و به بندهای مختلف منتقل کرده‌اند.

خانوادهاین زنان روز پنج‌شنبه هفته گذشته در اعتراض به «ضرب و شتم» آنان مقابل زندان قرچک تجمع کردند.

با این حال احدالله سینکایی، دادستان عمومی و انقلاب قرچک، روز جمعه گزارش ها درباره ضرب و شتم این دراویش را تکذیب کرده و آن را «خبرسازی» خواند.

سازمان عفو بین‌الملل پیش از این گزارش داده بود که دراویش زن در زندان قرچک «مورد تمسخر و آزار گفتاری از جمله دشنام‌های جنسی قرار می‌گیرند و دسترسی به خدمات درمانی مناسب ندارند».

وضعیت جسمی این زنان همچنین از سوی فعالان و نزدیکان دراویش بحرانی توصیف شده است.

به گفته وب‌سایت مجذوبان نور که اخبار مربوط به دراویش گنابادی را پوشش می‌دهد، این زنان همچنین بر خلاف آئین‌نامه سازمان زندان‌ها مبنی بر تفکیک جرائم، «در بندهای عمومی» زندان قرچک نگهداری می‌شوند.

روز شنبه، ۱۹ خرداد، نیز وب‌سایت مجذوبان نور از اعتصاب غذای هشت تن از دراویش مرد زندانی در زندان تهران بزرگ خبر داده بود.

این وب‌سایت دو روز بعد نیز خبر داد که حسین هاشمی و علیرضا قاسمی نیز اعتصاب غذا کرده‌اند.

اعتصاب‌کنندگان خواستار پایان دادن به حصر خانگی نورعلی تابنده قطب دراویش گنابادی و آزادی «۳۶۰ درویشی» شده‌اند که از زمان وقایع خیابان گلستان هفتم پاسداران در بازداشت موقت به‌ سر می‌برند.

تجمع اعتراضی دراویش گنابادی در روز ۳۰ بهمن سال گذشته در اطراف خانه نورعلی تابنده، قطب این سلسله، با دخالت نیروهای امنیتی و لباس‌شخصی‌های موتورسوار به خشونت کشیده شد.

در همین زمینه موسی غضنفرآبادی، رئیس دادگاه‌های انقلاب تهران، روز یک‌شنبه ۲۰ خرداد، از صدور حکم‌های زندان طولانی‌مدت و کوتاه‌مدت برای ۱۵۰ درویش بازداشت شده در درگیری‌های خیابان پاسداران خبر داد.

از سوی دیگر گزارش‌هایی از صدور احکام شش سال و هفت سال زندان برای تعدادی از دراویش منتشر شده است.

محمدرضا ثلاث، یکی از دراویش گنابادی نیز که از سوی دادگاه متهم شده که سه مأمور پلیس را در جریان این درگیری‌ها با اتوبوس زیر گرفته، به اعدام محکوم شده و دادستان تهران گفته که این حکم پس از ماه رمضان اجرا خواهد شد.

این در حالی است که به گفته زینب طاهری، وکیل محمد ثلاث و پسر و دختر او، آقای ثلاث سه ساعت پیش از این حادثه بازداشت شده و راننده این اتوبوس نبوده است.

همچنین در یک فایل صوتی که از محمد ثلاث منتشر شده، وی می گوید که راننده این اتوبوس نبوده و به دلیل «چند ساعت شکنجه» در کلانتری به این موضوع اعتراف کرده است.

آقای ثلاث در عین حال در دادگاه تنها اتهام قتل عمد را رد کرده و اشاره نکرد که اصلا راننده این اتوبوس نبوده است.

محمد راجی، از دراویش گنابادی بازداشت‌شده، نیز چند روز پس از بازداشت فوت کرد.

در حالی که وب‌سایت مجذوبان نور از مرگ این درویش گنابادی در «بازجویی» خبر داده بود، مقام‌های قضائیه کشته شدن آقای راجی در بازداشتگاه پلیس را تکذیب کرده و می‌گویند وی در جریان درگیری‌ها کشته شده‌ است

رکود اقتصاد و یا تحریم خودروی صفر داخلی از سوی مردم ؟

امکان مبارزه در ایران محدود است

محدودیتهای رسانه ای و کنترل و سانسور شدید ، مردم ایران را از روزی نامه های دولتی که بجز دروغ و رجز خوانی پوچ در برابر جهان کاری ندارند دور کرده است. امروز فروش روزی نامه هایی مانند کیهان به پایین ترین اندازه تاریخ خود رسیده است. در برابر آن  در رسانه های اجتماعی اینترنتی چندین میلیون نفر بیننده حضور دارند که ایشان را رقیبی قدرتمند برای تلویزیون دولتی بدل ساخته  است. اخبار و اطلاعات دیگر برای رژیم اسلامی قابل سانسور و تغییر نیست.
از سوی دیگر رژیم خودکامه اسلامی به نوبه خود ، اینترنت را هم را با تمام توان خود در کنترل و سانسور دارد و تا جایی که می توانسته به محدود کردن اینترنت و فیلتر شدن شبکه های اجتماعی پرداخته است. در فضای سیاسی هم تا جای ممکن گروههای سیاسی را ممنوع و تعطیل کرده است.
بطور خلاصه در رژیم اسلامی رسانه مستقل و منتقد نداریم و انتقاد ممنوع است ، مگر منتقد و انتقادی که به سود رژیم باشد! سود مردم و منافع ملی آخرین چیزی است که در چارچوب قانون و اندیشه حکومت اسلامی بر مبنای امت اسلامی قرار دارد.

امت اسلامی در برابر ملت ایران.

اگرچه در ایران لفظ  امّت اسلام را خمینی بر سر زبان انداخت؛ از گذشته بوده اند روحانیونی مانند سید جمال الدین اسد آبادی که  به آب و خاک خود پشت کردند و سعی داشتند که بجای کشورهای مختلف ، امّتی واحد تشکیل دهند. مشابه کاری که امروز داعش در تلاش برای انجام آن است. این بی وطنی روحانیون در رژیم اسلامی هم آشکار است است. زمانی که سقف خانه خودت خراب است و رفته ای  برف خانه ی همسایه را پارو می کنی!
زمانی که آخوند جنایتکار و فاسد جنسی مانند طائب (رفیق مجتبی خامنه ای) که خود را رئیس قرارگاه عمار می خواند و از سران عقیدتی سپاه است شکر فشانی نمود که : « اولویت ما سوریه است و حفظ سوریه ارز حفظ  خوزستان برای ما مهم تر است !  » ین یعنی خیانت آشکار  در گفتار !  در عمل که جناب طائب پرونده ای گران از تجاوز و کشتار مردان و زنان دارند.

اما مردم هم بیکار ننشسته اند و جوی ضدّ اسلامی و ضدّ آخوند در ایران رو به رشد است. این جو اگرچه با تندیها و گژیهایی بازگشته از فشار بر مردم همراه بوده ولی با همه ی تندروی ، نشانه اکثریتی از مردم است که به اسلام و پیام دروغین آخوند نه تنها توجهی ندارند ، بلکه از آن بیزارند!
جنبشهای اجتماعی مردم ایران در زیر خودکامگی رژیم  به دوران دیکتاتوری استالین شبیه است. با بررسی دوران خودکامگی شوروی کمونیست، شباهتهای بسیاری میان جامعه ایران و شوروی خواهیم یافت. جوکهایی که مردم ایران درباره حماقت و حتی سن و سال رهبران جمهوری اسلامی می سازند ، به طرز عجیبی شبیه جوکهای دوران شوروی است.

بن بست نظام حکومت ایدوئولوژیک

ایستایی و بی حرکت بودن ایدئولوژی نظامهای ایدوئولوگ که مبنای خود را یک ایده ی ایستا و غیر قابل تغییر قرار داده اند، همواره باعث شکست این نظامها شده است. نظام کمونیستی شوروی بزرگترین نمونه  آن بود. البته همواره کمونیستهایی هستند که می گویند : « کمونیسم این نبود که در شوروی بود؛ درست اجرایش نکردند » باید گفت جای بسی خوشوقتی است که تازه آن را درست اجرا نکردند وگرنه شاید نسل بشر از  کشور شوروی رخت بر می بست!
شباهت سخن افراد ایدوئولوگ را دقت کردید؟ در رژیم اسلامی هم گروهی مسلمان هستند که می گویند :« حکومت اسلامی که این نیست؛ اینها درست اجرایش نکردند» !بله ! اگر ایدوئولوژی اسلام را درست اجرا کنند دیگر آدم دارای دست و پا در ایران پیدا نمی شود!
در برابر نظامهای ایستا و ایدوئولوگ ، سامانه حکومتی سکولار دموکرات قرار دارد.در جامعه دموکرات هیچ اعتقادی وحی منزل نیست و هر چیزی قابل نقد است. آنچه برتر است قانون مصوب مردم است که آن هم قابل نقد آزادانه برای تغییر است. هر روزه می بینیم که در جوامع مدرن و پیشرفته ، قوانین بهبود می یابند و به کل تغییر می کنند.
آنچه در سکولار دموکراسی اصل است انسانیت و مقام انسان است. قوانین و حکومت در خدمت انسان هستند. امروزه حتی حیوانات هم در این نظام ارای احترام و حقوق شده اند ، چیزی که اسلام نه به آن اندیشیده است و نه حتی خواسته ،وجود مقام بالا برای انسانها و حتی حیوانات است. در قرآن خرید و فروش اسرا و تجاوز به زنان شوهردار اسیرشده آزاد اعلام شده است و این اندیشه را می توان در کارنامه رژیم اسلامی و داعش  آشکارا  دید. در اسلام و کمونیسم مالکیت انسانها قابل نقض است و مصادره می شود و این را هم در رژیم اسلامی و داعش آشکارا دیده ایم و هم در دولتهای کمونیستی. نبود امنیت مالکیت خود به افت اقتصاد کاهش سرمایه گذاری می انجامد که نتیجه ای جز ورشکستگی نظامهای اینچنینی نداشته است.

مبارزه منفی و مدنی مردم در برابر نظام خودکامه

مردم همواره زیر تیغ خودکامگان به روشهای خود سعی در مبارزه دارند. آنچنان که سعی می کنند در جایی که توانشان را دارند و برایشان آسیب جانی ندارد  با این نظامهای خشن و کشتارگر مبارزه نمایند. طبیعی است که این مبارزه های غیر مستقیم ممکن است چندان اثری نداشته باشد ولی به مرور زمان نوعی تخریب و تحلیل را در سامانه حکومت ایجاد می نمایند. یکی از این روشها تحریم کالاهای مربوط به افراد درون حکومت است.
اینبار قرعه بنام دو خودروساز بزرگ و فاسد وابسته به حکومت افتاده است که مورد تحریم مردم قرار گیرند. نا رضایتی از کیفیت و امنیت خودروهای داخلی بر همه آشکار است.رهبران نظام بیشتر مدیریت و در آمد این دو خودروساز را دارا هستند و تا توانسته اند در سالهای گذشته خورده اند و برده اند. ارز مبادله ای که معمولاً ۱۰ تا ۲۰ درصد ارزانتر از ارز درون بازار است بصورت نا محدود در اختیار این خودروسازان است و ایشان روز بروز بر قیمت خودروها افزوده اند و از کیفیت کاسته!
بطوریکه خودروهای پژوی تولیدی یکی از این دو خودروساز در سه سال گذشته ، از قطعات چینی بهره برده اند (و نه ایرانی و فرانسوی) تا جاییکه توسط دستگاه کامپیوتری شرکت پژو دیگر پژو شناخته نمی شود! یعنی کلاه گشادی که بسر خریدار رفته است و خودرویی چینی را با بدنه پژو خریده است.

در برابر این خودروسازهای دیگر هم بیشتر به خودروی چینی روی آورده اند و کیفیت پایین خودروهای داخلی باعث شده است که مردم نسبت به خودروهای چینی هم در این بازار محدود تمایل داشته باشند.
اینکه تا چه میزان تحریم کردن خودروی صفر داخلی می تواند به مبارزه مردم با سیاستهای نادرست اقتصادی و صنعتی کمک نماید ، باید منتظر شد و دید! اما آنچه واضح است با شکاف شدید طبقاتی و افت درآمد طبقه متوسط ، حتی اگر تحریم از طرف مردم هم نمی بود  ، توان و بودجه خانواده های معمولی ایرانی یک سوم گذشته شده است و همین برای رکود در بازار کالاهای مختلف کافیست.
فضل محله
باران بهاری